शिवधाराबाट धाराबाहिक : वादलभित्रकी परीः घुम्टो खोलेर मुस्कान छरी 

अब सानो पोखरी देखा प¥यो । बादलले छोपेको सानो पोखरी एकैछिनमा वादल खुलेर छयाङ्ग भयो । रुद्र जी ‘आहा !’ भन्दै खुशीले उज्याला भए । “पोखरी छ र पो जलचर छ । वनस्पति हरियो हुन्छ । चीसो बतास चल्छ पोखरी छ र वादल छ, हामी छौँ हगि दाई !”

रुद्रले नयाँ तरिकाले सानो पोखरीको स्तुति गरे । दर्जीका छोरा भए पनि रुद्र व्राम्हणहरु सरह सादगी भोजन गर्छन् । योगा गर्छन् । भगवानलाई असाध्यै मान्छन् । उनी त जिविल्काको पानीले हातमुख धोएर आँखा चिम्म गर्दै हात जोडेर पोखरीको ध्यानमा लीन पो भएछन् । हिन्दु दर्शनको शास्त्रले भन्छ नि – “जन्मना जायते शुद्र : कर्मणा द्विज उच्यते ।”

मैले पनि सुनपाती चढाएर देउरालीलाई ढोगेँ । मोवाइलबाट सानो पोखरीको तस्वीर खिँच्ने प्रयत्न गर्न थालेँ । कतै झमक्क हुने पो हो कि ? हामी यात्राभरिकै खतरनाक ‘ठूलो डाँडा’ तर्फ लम्कियौं ।

घडीले त ५ः३० बजाइसकेको थियो । सानो पोखरीबाट ठूलोडाँडा नजीकै होला भन्थ्यौं । नजीकै जस्तो पनि देखिन्छ त्यहाँबाट । हिडँ्दा हिडँ्दा भइसक्यो, मान्छेको सासै रोक्न खोज्ने कुख्यात ठूलो डाँडा आउँदै आएन । ठूलो डाँडा ठूलो, पोखरी अनि खिखिला डाँडा कटेर धेरै तल दोबाटे बास बस्न पुग्ने साहस हामीमा टुटिसकेको थियो । बाटामा एकजना शेर्पा भाइ फटाफट हिन्दै हामीलाई उछिनेर अघि बढे । हामीले उनलाई सोध्यौं –‘भाइ ठूलो डाँडा वरपर कतै बास बस्ने ठाउँ पाइन्छ होला ?”
उनले उभिएर हामीतिर हेर्दै भने –
“ठूलो डाँडै नेर एउटा होटल छ ।”

हामीमा खुब ठूलो साहस आयो । रुद्रजीले अर्को प्रश्न गर्नु भयो – “ठूलो डाँडा कति टाढा छ ?”
शेर्पा भाइले अर्को खुड्किलोमा उभिएर भने –“हिन्दा हिन्दा झारपात केही नभएको डाँडा आउँछ, त्यही हो ठूलो डाँडा । त्यहाँ त ढुङ्गा उडाउन,े मान्छे उडाउने हावा पो चल्छ त ।” उनी फटाफट हिँडे । हामी पनि फटाफट हिड्ने कोशीस ग¥यौं तर ती भाइ त ओझेल भए । हाम्रा पाइलाहरु अब ‘खुड्किला उक्लिन्छस् ?” भन्दा – “नाइँ !” भन्ने भइसकेका रहेछन् । सानो पोखरी झन्झन् सानो हुँदै पहाडको काखमा निदायो, विलायो । धूपी र भैरुङपातीका पोथ्राहरु पातलिन थाले । दाँया बाँया अग्ला अग्ला चट्टानका चुलीहरु हामी तिर हेरेर खिस्स हाँस्तै– ‘के हिडाइँ हौ साथी हो ? यसरी ठूलो डाँडा कतिखेर पुगौला ?’ भन्दै सोधे झै गर्न थाले । हामी लम्किरह्यौं । न कुनै होटल देखियो न ठूलो डाँडा नै । वल्ल तल्ल कुनै प्रकारका वनस्पति नभएका काला पत्थरहरु जथाभावी फिँजिएर थुप्रिएको ठाउँ आयो । रुप त राम्रो होइन तर नयाँ भएकोले मन त तानिहाल्ने । झण्डै सात बजेतिर झमझम झरी छानाभरि थापेर पनि धुरीबाट धुवाँ निकालेर एउटा सानो छाप्रो उभिएको देख्यौं । छाता मारेर हामी त्यतैतिर लाग्यौं ठूलो डाँडा यही थियो कि आउन बाँकी नै थियो । हाम्रो लागि यो ठाउँ नयाँ त थियो नै यो ठाउँको लागि पनि त हामी नयाँ थियौँ ।

बास बस्न त पाइन्छः सास फेर्न पो पाइँदैन कि ?
यस्सो ढोकाबाट मुन्टो छिराएर भित्र चियाउँदै हामीले हे¥यौं । सबै मान्छे ओछ्यान, ओछ्यानमा सिरकभित्र गुटुमुटु छन् । एउटी घुर्मैलो लुगा लगाएकी गहिरो रङ्की सुन्दर युवती भने आगोको छेउमा उभिएकी रहिछिन् । हामीले सोध्यौं –‘बास बस्न सकिन्छ ?’ यति सोध्दा नसोध्दा हामीले भिजेका झोला बिसाइसकेका थियौं । बहिनीले हतारहतार थर्मसबाट दुईओटा मगमा चिया खन्याएर दिँदै भनिन् –

“बास बस्न त पाइन्छ तर सास फेर्न पो गाहारो होला कि !”‘किन र !’ आश्चर्य प्रकट ग¥यौं ।‘यो ठूलो डाँडा हो । यहाँ राती आँधी हुरी चल्यो भने सास फेर्ने हावा पाइन्न । राती नै नयाँ मान्छेहरु त मर्न पनि सक्छ । नभए पनि भोलि विहान त विरामी भै जान्छ ।’

उनले वेली विस्तार लगाउँदा सम्म हामीले दुई चुस्की तातो पानी घुट्क्याइसकेका थियौं । हामीमा जे होला भन्ने आँट पलाइ सकेको थियो । तै एक पटक सोध्यौं –
‘अब दोबाटे पुग्न कति छ ?

“ दुई घन्टा जति । ”उनले हलुकै उत्तर दिइन् । हामीले घडी हे¥यौँ ,साढे ५ त यतै बजिसकेको थियो । उनले फेरि थपिन् ”४० जना जति त दुइघन्टा अघि नै गइसक्यो ।”अब भने ठूलो डाँडाको सानो छाप्रोमा बास बस्नु हाम्रो आवश्यकता ,बाध्यता र निर्णय सबै भएको थियो । ओछ्यानमा सुतेकाहरुले सिरकबाट मुख देखाएर त्यहीँ बस्न अह्राए । हामी सिरक मागेर ओडेर बस्यौं । स्लिपिङ्ग ब्याग भारीमा चढेर दोबाटे तिर झर्दै थिए होलान् । इन्द्र गिरी, अनिष विष्ट, लालव. तामाङ र वडाध्यक्ष टेकबहादुर राई पनि त्यतै छिर्नु भयो । हामी ६ जना मनुवाहरु त्यो रात ४२०८ मि. अग्लो वनस्पतिविहीन नाङ्गो ठूलो डाँडामा बास बस्यौं । मर्नुबाच्नु शिव बाबाको इच्छा । जीवनमै पहिलो पटक यति उचाइमा रात बिताएको चाहिँ होइन । गतवर्ष समृद्धिको स्वरहरुकै पहिलो सृङ्खलामा ४२३७ मि. अग्लो सभापोखरीको पाटीमा रात बिताएको थिएँ । पोखरीको छेउ र केही झारपात भएकोले सभापोखरीमा त्यति कठिन लागेको थिएन तर यो नाङ्गो डाँडामा राती धेरैपटक सास फेर्न असहज भएर ब्युझ्यिौं हामी । जे होस उज्यालो भयो । एकार्कालाई हेर्दा आँखाहरु सुन्निएर डम्मडम्म सुन्निएका थिए ।

‘लुखास्त’ भनेर सातु र तातोपानी स्वाट्टै पारेर हामी ठूलो डाँडाबाट घामको झुल्कोमै खिङ्खिलातर्फ लाग्यौं । घाम तात्दै गयो, हाम्रो सुन्निएको पनि घट्तै गयो ।
‘धन्य !’ हामीलाई जान्नेसुन्ने जति जम्मैले ठूलोडाँडामा ५ मिनेट पनि नउभिनू । त्यहाँ बास बस्तै नबस्नू । ” भनेका थिए तर हामीले १२ घण्टा ठूलो डाँडामा बितायाँै तर बाच्यौं र त विहान ८ बजेतिर नै ठुलो पोखरीको दर्शन गर्न पायौं त । विहान घामको झुल्कोमा दाँया सानो पोखरी बायाँ ठूलो पोखरी को बिचमा पर्ने ठूलो डाँडाम बसेर मैले कविता लेखेँ ।

लङगुर भित्रकी जलरानी : ठूलो पोखरी कि गणेश पोखरी ?
ठूलो पोखरी करीब करीब ठूलै हो । लङ्गुरहरुको बिचमा ठूलो डाँडा तिर पिठ फर्काएर सुँड, पाउ र पुच्छर खिखिलातिर फर्काएर सुतेको हात्ती जस्तै आकृति रहेछ । भन्नेहरुले हात्ती पौडिएको पोखरी पनि भन्छन् । नपत्याऊँ भने जताबाट हेरे नि ठ्याक्कै हात्ती जस्तै छ, पत्याउँ भने त्यत्रो अग्लो पहाड, पर्वत, हिमालय पार गरेको विशाल हात्ती त्यहाँ पौडी खेल्न कसरी पुग्यो त ? हात्ती सुत्न सक्दैन नि । तथपि त्यति विशाल पोखरीको सुँड भएतिरै एउटा ढुङ्गामा ठ्याक्कै हात्तीको जस्तै आँखा छ । मान्छेले यो आँखामा सिन्दुर गाजल गरेर पूजा गर्दा रहेछन् । ढुङ्गामा भएको आँखा र पानीको तालको आकृतिले भने हात्ती पोखरी भन्न वाध्य बनाउछ नै । मैले भने शिवजीको दर्शन गर्न जाने बाटोमा ठूलो डाँडा कटेपछि आउने यो पोखरीलाई ‘गणेश पोखरी’ नाम राख्नु उपयुक्त ठाने । विध्नवाधा नआओस भनी कठिन यात्राको प्रारंभमा पुजिने यो पोखरी आह ा! तिलस्मी दन्त्य कथाहरुमा राक्षस र राजकुमारहरु डुबेर भित्रभित्रै अर्को लोक जाने पोखरी जस्तो । अकल्पनीय सौन्दर्य र गहिराइ भएको असाध्य सफा पानी । सभापोखरी भन्दा ठूलो हो वा सभापोखरी जत्रै हो । सँगै भएमात्र तुलना गर्न सकिने ।

खिँखिला मुनि दोबाटे :
सानो पोखरीबाट ठूलो डाँडा निस्कनु र ठूलो पोखरीबाट खिखिला डाँडा निस्कनु उस्तै । उचाइ त ठूलो डाँडा बराबर होला तर अझै हिमाल नजीक तिर पर्ने यो डाँडामा लेक लाग्ने संभावना अझै बढी । चौतारो छ, माने छ । त्यहाँ तातो पानी र बिस्कुट खाइयो । साथीहरुले नदेख्ने गरी अनुहारमा सातु दलेर त्यहाँबाट ओरालिन शुरु ग¥यौं । खिँखिलाका हरिया पाखाहरुमा भेडा चरेको रतिा उस्ते मनमोहक थियो ।

वडाध्यक्ष टेकबहादुर राईज्यूको सालीन कुराकानी सँगै चिमल र सुनपातीको घारी विचबाट कृपासुर खुड्किलाहरुमा टेक्दै और्लँदा लगभग १० बजे दोवाटेको होटलमा झोला बिसाउन पुग्यौं । हेदाङ्नाको वाक्लेक सिरान गुराँसेबाट आउँदा बाटो मिसिने ठाउँ भएकोले यस ठाउँलाई दोबाटे भनेका रहेछन् । ३८६२ मि. उचाइमा रहेको यो होटल उनै छोपेल अर्थात् काइँला शेर्पाको भिनाजुको रहेछ । हामी ६ जनालाई असाध्यै मिठो गरी खाना, पानी खुवाए उनले । अनि हामी ११ः०० बजेतिर मुम्बुक तर्फ ओरालियौं । घोचा गाडेजस्तै

बरुणको छाल : ठूलो पहिरोको कमाल
माथि ओह्रालाहरु त कति कति बल्ल ३६३५ मि. उचाइको मुम्बुकमा हाम्रा पाइलाले स्पर्श गरे । त्यसपछि बरुणको छालले मुम्बुकको भित्तो हानेको देखियो । शायद वरुणमा दूधपोखरी नै वगिरहेको छ झँै गरेर सेतो पानी । केही तेर्सिएपछि जाँते ओडार आयो । जाँतो जस्तै आकृतिको यो ओडारमा पनि २–४ जना मानिसहरु सुत्न हुने आभानो ठाउँ छ । पहिले पहिले मान्छे यो ओडारमा बास बस्थे रे ! जाँते ओडार परि देउराली छ । अब ठूलो पहिरो शुरु हुन्छ । पहिरोमा हिन्दा कुनै वाधा नपरोस् भनेर जमीनको पूजा गर्दा गर्दै त्यो देउराली बन्न पुगेछ । मान्छे डाँडादेखि लडिन्छ कि भनेर डरायो देउराली बनायो, ताल देखि डुविन्छ कि भनेर डरायो देउराली बनायो । नदीदेखि, हावादेखि डरायो, देउराली पूज्यो । पहिरोबाट डरायो देउराली पूज्यो । आस्थाको पूजाआजाको, देवताको, सत्कर्मको जन्म नै डर अर्थात् भयबाट भएको साँच्चै हो कि ! मलाई हङकङका देश सुब्बा, असामका रण काफ्लेहरुले प्रतिपादन गरेको ‘भयवाद’ दर्शनको वाक्लै याद आयो यतिबेला ।

पहिरो करीब नदीभन्दा २०० मि. माथिबाट झरेको होला । नदीबाट कतै पाँचमिटर त कतै १० मिटर मास्तिरबाट छ पहिरो भित्र हामी हिड्ने बाटो । मास्तिरबाट एउटा ढुङ्गा झरेर छ्यास्स छोयो भने उर्लिदो हिमनदीमा मिसाइ नै दिन्छ । अलि वर–पर भएर हिँड्नुपर्ने, अलि मास्तिर याद गर्दै हिँड्नु पर्ने, निर्देशनहरु त प्राप्त भइरहन्छन् । यस्तो पहिरो करीब पाँच किलोमिटर जति लामो होला । जम्मै पार गर्नुपर्ने हुन्छ । पानी पर्दा त ढुङ्गा झरि नै रहन्छन् । शायद ८/१० वर्ष अघि झरेको होला यो पहिरो । तर ५० बर्ष अघि पनि थियो रे यो पहिरो त । के को सत्यले थाम्छ वा भगवान शिवपार्वतीकै वरदानले बचाउँछ । यति खतरनाक यति लामो पहिरो पार गर्दा कतै एउटा ढुङ्गा पनि हल्लिएन । आकाशबाट थोपो पानी पनि छिटाएन । हाम्रो मात्र सवाल होइन, कुनैपनि यात्री आजतक ठूलो पहिरोमा दुर्घटन ग्रस्त भएर घाइते वा मृतक बनेको समाचार सुनिएको छैन । ठूलो पहिरो एउटा महान खतारा र महान सत्यको जादुमय भूमि हो । पहिरो माथि अनेक प्रजातिका इन्द्रेनीमय फूलहरुको दृश्यावली अझ आनन्ददायी लाग्छन् ।

क्रमश :…….

यो चित्र हेरेर तपाईलाई कस्तो लाग्यो ?🤔

खोजि गर्नुहोस ...

Search
Hacklinkbetsat
betsat
betsat
holiganbet
holiganbet
holiganbet
Jojobet giriş
Jojobet giriş
Jojobet giriş
casibom giriş
casibom giriş
casibom giriş
xbet
xbet
xbet
grandpashabet
grandpashabet
grandpashabet
İzmir psikoloji
creative news
Digital marketing
radio kalasin
radinongkhai
gebze escort
casibom
casibom
imajbet güncel
mavibet
casibom güncel giriş
casibom güncel giriş
marsbahis
marsbahis
Casino Siteleri
Casino Siteleri
slot siteleri
casibom güncel giriş
Kaliteli Kumar Siteleri
Deneme Bonusu
Yerli Porno Film
Casibom Giriş
child porn deneme bonusu
porn bahis siteleri deneme
deneme bonusu
marsbahis girişmarsbahis girişmarsbahis girişmarsbahis girişmarsbahis girişmarsbahis girişmarsbahis girişmarsbahis girişmarsbahis girişmarsbahis girişmarsbahis girişmarsbahis girişmarsbahis girişmarsbahis girişmarsbahis giriş
marsbahis girişmarsbahis giriş twittermarsbahis girişmarsbahis giriş twittermarsbahis girişmarsbahis giriş twittermarsbahis girişmarsbahis giriş twittermarsbahis girişmarsbahis giriş twittermarsbahis girişmarsbahis giriş twittermarsbahis girişmarsbahis giriş twittermarsbahis girişmarsbahis giriş twittermarsbahis girişmarsbahis giriş twittermarsbahis girişmarsbahis giriş twittermarsbahis girişmarsbahis giriş twittermarsbahis girişmarsbahis giriş twittermarsbahis girişmarsbahis giriş twittermarsbahis girişmarsbahis giriş twittermarsbahis girişmarsbahis giriş twitter