जब हामी बेखबर २ घन्टा पहिरोमा फस्यौँ

असार २, २०८१ जीवन कै कठिन र संघर्षपुर्ण यात्रा थियो । लक कुमार कुलुङ र मेरो (मेघराज तामाङ) । करिब १० दिन अघिदेखि हामी मकालु गाउँपालिकाका वडाहरुको सार्वजनिक सुनुवाई गर्न व्यस्त थियौँ । हामी आउने क्रममा नै कोशी राजमार्गको हालत खराब थियो । गत सोमबार देखि संखुवासभा अविरल वर्षाले क्षतविक्षत् भैरहेको छ । एकको मृत्यु, केही घाइते र घरबार बिहिन् ।

वडा नं. ५ को सार्वजनिक सुनुवाई सकाएर हामी शुक्रबार वडा नं. ६ तर्फ लाग्यौँ । बाढी र पहिरोले सडकको हालत बिग्रेपछी हामी पैदल यात्रामा आम्राङतर्फ लाग्यौँ । बाटो सहज हुँदा सोलाखानीसम्म मोटरसाइकलमा जान सकिन्थ्यो । आम्राङ पुग्दासम्म थुप्रै पहिरो छिचोल्नु पर्यो, हामीले । कहीँ माथिबाट आएको त कहीँ तलबाट सडक कटान गरेको । आम्राङबाट वडा नं. १ को वालुङ वेशी हुँदै वडा नं. ६ जाने निर्णय भयो । आम्राङबाट ओरालो लाग्दा खेरी नै ठुलो पहिरोमा परियो । जसोतसो पहिरो पार लाइयो तर सडक मै हिन्न पनि कम असहज थिएन । जुन बाटो हामी एक साता अघि मोटरसाइकलमा सहज यात्रा गर्दै वडा नं. १ को सार्वजनिक सुनुवाई गर्न गएका थियौँ ।

केही ठाउँ सडक प्रयोग गर्दा जोखिम हुने भएपछी पहिरोबाटै अरुण नदि पुग्यौं र बेलिबृज तर्यौँ । वडा नं. १ को भुगोल टेक्ने बित्तिकै पहिरो आएर खोल्सो थुनिएपछी सिधै सडकमा छाँगा बनेर खसेको रहेछ । सडकको निशाना अरुणमा विलिन भएछ । खोल्सो बडेर तर्न नसक्ने खोलो बनेको रहेछ, त्यहीँ खोला पार गर्न कठिन भयो । खुट्टा चिप्लि हाले हामी अरुणमा समाहित हुन पथ्र्यो । तर त्यसो हुन पाएन । यहाँबाट इप्सुवा इनर्जीले पावर हाउस जान खोलेको सडक हुँदै पावर हाउस नजिक पुग्यौं । यहाँ आएपछी हाइड्रो कम्पनीले पहिरोमा खतराको संकेत गरेको रहेछ । जहाँ निरन्तर पहिरो खस्ने रहेछ । हामी बाटोमा भन्दा धेरै माथीतिर हेरेर यस्लाई पार लायौँ ।

अहिले वर्षाका कारण होला निर्माणको काम रोकिएको थियो । आप्सुवा खोलाको झोलुङ्गे पुल तरेर हामीले वडा नं. ६ प्रवेश गर्याँै । उकालै उकालो यात्रामा बर्खेझरिले हामीलाई साथ छोडेको छैन । साँझ ६ः३० तिर वडा कार्यालय डाँडा गाउँ पुग्यौँ र कार्यालयमा नै बास बस्यौँ ।

यात्राको थकान थियो, छिट्टै सुत्यौँ । केहिबेर पछि सुत्न नसक्ने गरि जस्ताको छानामा मुसलधारे ओइरियो । पानीको दर्कनाले सुत्नै दिएन ।

शनिबार बिहान सोलाखानी र पारी देखिने पाखाहरुमा बाक्लै गरि पहिरो देखिए । आज वडा कार्यालयमा सार्वजनिक सुनुवाई छ । बर्खा बेला सहभागिको उपस्थिति ढिलै गरि भयो । करिब ३ः३० तिर कार्यक्रम सकियो । आजको बास वडा कार्यालयमा नै हुने निश्चित भयो ।
खानासाना खाएर सुत्यौँ । हिजो जस्तै गरि पानीले छाना छेड्ला जस्तै गरि दर्कियो ।

जीवन या मृत्युको त्यो यात्रा
आइतबार बिहान करिब ६ः१५ मा नुम पुग्न बाटो लाग्यौं । वडाअध्यक्ष नरेन्द्र कुमार मेवाहाङ हामीसँगै बास भएकाले सँगै बाटो लाग्यौं । केहि वर आएपछी ठुलो पहिरो खसेको रहेछ । जहाँ पार गर्न मुस्किल भयो । अध्यक्ष ज्युले रिपोर्टिङ गर्न अह्राए । केही भिडियो खिचियो । अलिक वर आएपछि घर माथिबाट आएको पहिरोले नयाँ बन्दै गरेको घरलाई आंशिक क्षति गरेको रहेछ । माथिल्लो घर पुर्ण बिस्थापित हुन लागेछ । यहाँ अध्यक्षको बाइट खिचेर लम्कियौँ । अध्यक्षको घर आइपुगे पछि वहाँको यात्रा यहाँसम्म मात्रै रह्यो । सोमबार नुममा भेट हुने बाचा गरेर हामी छुट्टियौँ । छुट्तै गर्दा वहाँले ठट्टा गर्नुभयो, “जोगिएर जानू, मुचुल्का उठाउनु आउनु पर्ला ।”

केहिबेर ओरालो र तेर्सो लागेपछि गाउँ र जङ्गलको बाटो छुट्टिने ठाउँमा उभिएर लक सरले–“राई माइलाले गाउँ छोड्यो” भन्नूभयो । रमाइलो गफ गर्दै सिमसिम पानीमा ओराली झर्यौँ । केही तल आएपछि अस्ती आएको बाटो ठाउँठाउँमा पहिरोले तानेको रहेछ । म अघिअघि छु । लक सरले मजाक गर्दै भन्नू भयो, “अघि हिड्ने मान्छेले किन बाटो भत्काउदै–बिगार्दै हिडेको ?” म अवाक फिस्स हाँसे ।

निकै तल आएपछि भयानक पहिरो खडा भयो । केहिबेर कसरी पार गर्ने भनेर अल्मलियौँ । लक सरले फर्कौँ यहाँबाट भन्नू भयो । तर मलाई लाग्यो, यहाँ मात्रै पहिरो होला, यो कटेसी सहजै पुगिएला । त्यसैले पहिरो पार गर्न म सहज ठाउँ खोज्न लागेँ । लक सर मैले नफर्किने संकेत गरेपछि वहाँपनि त्यतै लाग्नु भयो । म पहिरोको किनारबाट अलिक तल झरँे । लक सर माथिबाटै एउटा पहिरो तर्नु भयो ।

त्यहाँबाट फेरि त्यतिकै भयानक अर्को पहिरो तर्नु छ । सहज ठाउँ खोज्दा खोज्दै म निकै तल पुगेँ । लक सर पहिरोको बीचमा देखे पछि वहाँले नै भन्ने गरेको कुराको याद आयो । मोटरसाइकल यात्रामा कहीँ अलि अप्ठ्यारो जस्तो लाग्यो भने वहाँ ओर्लि हाल्नु हुन्थ्यो र म सोध्ने गर्थें । बाटो ठिकै छ त, किन ओर्लिहाल्नु भाको ? “खबर लाने मान्छे चाहिन्छ ।” मैले यो बेला यति सम्झिएँ । म पनि बिस्तारै पहिरो पार गरेर पारी तरेँ । हामी दुबैले यो ठुलो पहिरोबाट पार पायौं । पारी पुगेपछि अब हिड्ने बाटो पत्ता लाउन सकेनौं । पारी पट्टी पहिरोसम्म आएको बाटोलाई निसाना लाएर हामी भएदेखी केही माथी होला भनेर त्यतै लाग्यौं । बाटो फेला पर्योे र ओराली झर्यौँ स–साना पहिरोहरु छिचोल्दै । केही तल आएपछि झन् ठुलो पहिरो देख्यौं । लक सरले भन्नू भयो, “अब चाहिँ जान सकिँदैन ।” मलाई पनि हिनताबोध भयो, अगि फर्कौँ भन्दा मान्नु पर्ने थिएछ ।

अरुण नदि नजिकै उर्लिरहेको आवाज सुनिन्छ । त्यसैले फेरि जोखिम मोलियो । पहिरो बाटै हामी हिड्ने बाटो खोज्न थाल्यौं । माथीबाट पहिरो आइहाले हामी बाच्ने स्थिती छैन । केहिगरी खुट्टा चिप्लिए आप्सुवाको बगरमा बजारिन पुग्छ । यो पहिरो आप्सुवा खोलामा झरेको छ । यसलाई ज्यानको बाजी थापेर जित्यौँ । हामी खुड्किलै खुड्किला ओर्लदा बाटोसमेत धाँजा फाटेकाले बिछ्याइएका ढुङ्गाहरु हलचल हुने गथ्र्यो । केही ठाउँ बाटो कटान गरेर पहिरो खसेको छ । सामान्य पानी परिरहेकाले पहिरो खसिहाल्छकी भन्ने डर कम्ती थिएन ।

म अघिअघि नै छु । आप्सुवा र अरुणको दोभान देखेँ । अरुण ठूलो रुप लिएर बाङ्गालको खाडीतर्फ बगेको छ । पारी पट्टी थोरै आप्सुवा पुल देखेँ । लक सर अलिक पछि आउँदै हुनुहुन्थ्यो । म हतार गर्दै पुलतर्फ लागेँ । तर जब पूरा पुल देखिने ठाँउमा पुगेँ । पुल आधा मात्रै झुन्डिएको थियो । यो देख्दा म हरेस खाइसकेको थिएँ । आज हाम्रो जिवनको अन्तिम यात्रा रहेछ । म अलिक वर फर्किएँ । लक सरलाई सुनाएँ । वहाँले नपत्याए जस्तो गरि हेर्न लाग्नु भयो । पुलको त्यो हालत देखेपछि वहाँले भन्नूभयो, अब हामी फस्यौँ । जाने ठाउँ पनि छैन, फर्किनेनी छैन । म आधा भइसकेको थिएँ ।

वहाँ केही गरि तर्न सकिन्छ कि भनेर निकै तलसम्म पुग्नु भयो । सम्भावना नभएपछी म भए तिरै फर्कनु भयो । माथिबाट आएको पहिरोले पुलको क्षति गरेको थियो । पानी सिमसिम छँदैछ । यो गति बढे माथिबाट पहिरो खस्ने निस्चित छ, अनि हाम्रो जिबनलिला समाप्त हुनेछ । अब मैले सोँच्नु नसाँेच्नु सबै सोचेँ । घर परिवार, आफन्त सबै । मलाई लाग्यो, अब हामी फर्कन सक्दैनौं । फोन गरि कसैलाई हाम्रो बारे जानकारी दिउँ, नेटवर्क छैन । अब बाँचिएछ भने पनि रेस्क्यु हुन सक्दैन । अगि वडाअध्यक्षले ठट्टा गरेको नि सम्झिएँ । सायद तेस्तै हुनु थियो नै कि भन्ने पनि लाग्यो । अनि मुचुल्कै गर्न आउँदा नि के होला र हामीलाई भेट्ने छैन । विधि पुर्याउलान्, तेत्ती न हो । यो बीचमा लक सरले केके भन्नू भयो मैँले कति जवाफ फर्काएँ, मलाई पत्तै भएन ।

मैंले भने तल बगरमा ओर्लन पाए जसोतसो छोयाङ्तर्फ गएको सडकबाट फर्किन सकिन्थ्यो कि ? तर त्यस्को बिकल्पै थिएन । लक सरले भन्नूभयो, “स्काउटले खै कति लामो हो डोरी कम्मरमा भिरेको हुन्छ, यस्तो बेला काम लाग्छ ।” मैले प्रतिक्रिया जनाइँन । हामी मरियो भने यहीँ पहिरोमा मरिने भैयो, बाचियो भने घर पुगिएला भन्नेमा पुग्यौं । र अघि जोखिम मोलेर आएको पहिरोको बाटो हुँदै छोयाङ फर्किने निर्णय भयो । लक सरले भन्नू भयो, “इन्स्योरेन्स गर्नुभाको छ ?” मैले सिधा जवाफ फर्काएँ, “छैन ।” यतिबेला ८ः३० बजिसकेको थियो । पारी इसुवा इनर्जी कम्पनीको आवास क्षेत्र सुनसान थियो । सायद पहिरो खस्ने डरले त्यहाँ बस्नेहरु निस्किसके ।

फर्किने त भइयो । तर यतिखेरसम्म हामी भोकले सिकिस्त भैसकेका थियौं । करिब ८ बजे आम्राङ आइपुग्ने र खाना खान नुम पुग्ने योजनाले खानेकुरा केही बोकिएन । यसले पनि एउटा पाठ सिकायो हामीलाई–कुन बेला के समस्या आउँछ टुंगो हुँदैन । यात्रामा आवश्यक खानेकुरा बोक्नु पर्छ ।

जीवन या मृत्युको दोसाँधमा हामी फर्कियौ । पहिरोबाट जोगिदै उकालो । खुट्टा कामेर पाइला सरिन्न । उसैत भोकले लर्खराउँदा । केही माथि आएपछी लक सरले झोला खोतल्नु भयो र ह्याप्पिडेन्ट निकाल्नु भयो । हामी खाँदबारिबाट बाटो लागेको दिन भ्याङखोलामा किनेका थियौं । २/२ वटा पुग्ने गरी उब्रिएको रहेछ । चपाउनु अघि मैंले ठट्टा गरेँ, “पेट पनि अचम्म मान्छ रे, मुखले यति धेरै चपाईरहेको छ, किन भित्र चाहिँ पठाउदैन ? बरु भोक थपिन्छ रे ।” हामी भोको पेटमा हास्यौँ र ह्याप्पिडेन्टको तागत पहिरोले तान्न लागेको सिँढीहरुमा खर्चियौँ ।

हामी पहिरोको उच्च जोखिम्मै छौँ । केही माथी आएपछी चुच्चे आँप टिपेर खायौं । ढुङै खाउँकी माटो खाउँ भएको हामिलाई अब आउने ठुलो पहिरो सजिलै काट्ने दुस्साहस दियो । धेरै खाँदा कलिलो आँपले असर गर्ने डर । नखाउँ पहिरोबाट बाँचे पनि भोकले मर्ने डर ।

निकैबेर हिँडेपछी अन्तिम पटक संघर्ष गर्नु पर्ने ठुलो पहिरो पुगियो । यो पहिरो पार गरे बाचिन्छ भन्ने आश छ । पहिरोमा ज्यानलाई जोखिममा पारेर पार लाईयो । अब चाहिँ बाँच्छु जस्तो लाग्यो । अत्यन्त भोक र तिर्खाएका हामीले यो पहिरो कटेर छोयाङतर्फ तेर्सै जाउँ जसरी भएनी सोलाखानी जाने ठाडो बाटो भेटिएलानी भन्ने भयो र तेसै गरियो । तर बाटो नभएको ठाउँमा बर्खमा हौसिएर आएका झार पन्छाउन नसक्ने भयौं । भोकले थलिन लागेको हामिलाई धागोको तगारो जस्तै भैसकेको थियो । फेरि फर्कियौँ र पुरानै बाटो उक्लियौँ । यतिबेला सयौं जुकाले हाम्रा शरिरमा खुन चुसिसकेको थियो ।

डाँडा गाउँ जाने सडक भेटेपछि पसलको खोजिमा लागियो । केही पर पुगेपछी एक जना चिने जस्तै लाग्ने मान्छे हामी तिरै आउदै हुनुन्थ्यो । नभन्दै बुद्धि मेवाहाङ हुनुहुँदो रहेछ । गत वर्ष यता घुम्न आउँदा वहाँ कै घरमा बास बसेका थियौं । वहाँलाई पाएपछि हामी भोकले मरिदैन भन्ने लाग्यो । किनकी गाउँमा यतिबेला मान्छे भेट्न मुस्किल छ । हामिले हाम्रो सबिस्तार लायौँ । वहाँको घरमा किराना पसल छ भन्ने थाहा छ । चाउचाउ बनाउन लाउाला र खाउँला भन्ने थियो । तर सबै काममा गएकाले सोचे जस्तो भएन । वहाँले नै माथ्लो घरमा जाउँ भन्नुभयो र त्यतै लाग्यौं । बुद्दी दाई नभएको भए यहाँ पनि हामी भोकै पर्ने थियौं । वहाँले घरको मान्छे बोलाएर ल्याउनु भयो । त्यहाँ चाउचाउ बनाउन लगायौँ र धित मरुन्जेल चिउरासँग खायौं । नुम पुग्ने योजनाले त्यहाँबाट अरुणको ओराली झयौँ ।

अरुण पुल तरेर सोलाखानीको उकालो गर्मीमा । सडक प्रयोग गरेर अब हामी आम्राङ तिर हानियौँ । बाटो भरी पहिरो नै पहिरो छ । केही ठाउँमा निक्कै असहज पनि थियो । जति अघि बढ्यो उति ठुलो पहिरो र जोखिम पनि । हामी दुई आज आम्राङ पुगिन्छ के ? भन्दै तेर्सी रह्यौँ । सुके खोल्सा आएपछी तर्न सक्ने स्थिति देखिएन । लौरो बनाएँ र म अघि तरेँ । लक सर पनि तर्नु भयो । यहाँ कहिँकतै खुट्टा खुस्किए अरुण मै पुगिन्छ । जसोतसो यो संकट झेलियो ।

तारको भरमा खोला तर्दा
क्रमश यात्रा अघि बढ्यो । जब अरुण तेस्रोको आम्राङ सुरुङ छेउ (अडिट (२) आयौँ, तब हाम्रो यात्रा टुंगिएको अनुमान भयो । हामिले बाटो प्रयोग गरिरहेको सडक तुङ खोलाले बगाएछ । हामी पुल बगाए जस्तै गरेर फेरि फस्यौँ । बिहान देखि संघर्षरत हाम्रो यात्रा फेरि सोलाखानी फर्कन सक्ने हुत्ती थिएन । किनकी छोयाङमा खाएको चाउचाउ र चिउराले साथ छोडिसकेको थियो । तुङ खोला पार गर्ने कि सोलाखानी फर्किने दोधारे मनमा जीवनले साथ छोडिसकेको थियो ।

फेरि सम्झिएँ, यो संकट पूरा गरे, सामान्य कालले हामिलाई लानै सक्तैन । लक सरले भन्नू भयो, “अब हामी साँच्चै अभर पर्यौँ ।” मलाई लाग्यो, आज हाम्रो कालयात्रा भइरहेछ । पटकपटक जिवन मृत्युको परिक्षा भइरहेको छ । पाइला पाइलामा कालयात्रा चलिरहेछ ।

सडक बगाएपछि खोला नजिक पुग्न कठिन छ । त्यहाँ पुगि हाले तुङ खोला उर्लिएको छ । फेरि अरुण हुँदै हामिलाई गंगासम्म जलयात्रा गराउने छ, तुङ खोलाले ।

लक सरले सडकबाट तल झर्ने र खोला जसरी नि तर्नु पर्छ भन्नू त भयो तर तल झर्न सजिलो थिएन । नयाँ पहिरोको माटोमा नङ गाडेर वहाँ तल झर्नु भो । करिब २० फुट । ज्यान जोखिममा राखेर । वहाँ तल पुगेपछि मलाई नि पुरुषार्थ देखाउनु पर्यो । नत्र एकलै सोलाखानी फर्किनुको विकल्प थिएन । अब लक सर जस्तै गरि ओर्लने भैयो । मेरो मुटु फुत्किएर बाहिर निस्किएला जस्तो भयो । मुटु बढेर फोक्सो भन्दा ठुलो भए जस्तो लाग्यो । जे होस्, सकुशल ओर्लिए पुगिएला भन्ने लाग्यो र जेनतेन ओर्लिएँ ।

ओर्लन त ओर्लियौ तर खोला के गरि तर्ने ? खोला तर्न नसके अगि ओर्लिएको पहिरो उक्लन सक्ने थिएनौं । हाम्रो जिवनको यात्रा साघुरिदै थियो । हामी भए ठाउँमा छाँगाबाट झरेको पानीको बाफ र बाछिटाले निथ्रुक्क पारी सकेको थियो । पारी कम्पनीमा काम गर्ने साथीहरूलाई डोरी, लौरो ल्याउन संकेत गर्यौँ । पानी बाक्लो गरि परे खोला बढ्ने डर कम थिएन । निकै बेरमा ३ भाई डोरी र लामो रड लिएर आए । यतिन्जेल लक सरले बिना सहारा २ पटक खोला तर्ने प्रयास गरिसक्नु भएको थियो । मैले नै अनुरोध गरेँ, केही छिन् पर्खौँ । एकै छिनको हतारले जीवन समाप्त हुन्छ । म खोला खेल्ने मान्छे । वहाँ पौडिनै नजान्ने, मलाई थाहा थियो । तर म भन्दा आँटिलो बनेर खोला तर्ने वहाँको प्रयास हेर्दा मान्छे बाच्नको लागि मर्न नडराउने रहेछ । डोरीको सहायताले हामी तुङ खोला तर्यौँ । जुन अन्तिम मृत्यु परिक्षा थियो । खोला तर्न सहयोग गर्ने तीन जना मित्रलाई हार्दिकताले धन्यवाद दियौं । उनीहरु नभएको भए हामी के गथ्र्यौँ र के हुन्थ्यो टुङ्गो भएन ।

सुरुङ अघि सडकबाट तेर्सिदा लक सरले भन्नू भयो, “यसरी खोला नतरेको धेरै भएको थियो । अब बाँचिन्छ भन्ने पुर्ण आश भयो” र आम्राङ हुँदै गुरुङ गाउँबाट साँझ १२ घन्टाको यात्रा नुम आएर टुंग्यायौँ ।

अब मकालु ६ का स्थानीयहरु गाउँपालिकाको केन्द्र नुम आउन पाउने छैन । नुम आएपछि वडाअध्यक्ष, गाउँपालिकालाई सूचना गर्ने मन थियो । तर हामीसँग विकल्पहरु थिएन । आजसम्ममा यो बाटोमा हामी जस्तै धेरै जनाले सास्ती पाए होलान् । तीन विकल्पको बाटोहरु, छोयाङ–आप्सुवा पुल–अरुण नदि आम्राङ हुँदै नुम । छोयाङ हुँदै अरुण नदि तरेर सोलाखानी–आम्राङबाट उकालै उकालो नुम र सोलाखानीबाट उकालै उकालो सुके खोला र तुङ खोला तरेर गुरुङ गाउँ हुँदै नुम । यो रुट अहिले पुर्ण रुपमा बन्दछ ।

छोयाङ बासी अब नुम आउन २ दिन लाग्नेछ । वर्खयाममा योजना फरफारक गर्न आउन उनीहरुलाई मुस्किल छ । तत्काल बाटो मर्मत गर्न पनि निरन्तर पानी परिरहेकाले सम्भव छैन । मकालु क्षेत्रमा एक साता देखि नियमित विजुली छैन । ईन्टरनेटको के कुरा, मोबाइलमा नेटवर्क छैन । अब मकालु गाउँपालिकाले के गरि उपभोक्ता र निर्माण व्यवसायीलाई केन्द्रसम्म ल्याउला र भुक्तानी देला ? विद्युत ब्याकप नहुँदा मसान्तमा क्लोजिङ गर्न सक्ला त मकालुले ?

जीवनकै सबैभन्दा कठिन यात्रामा मकालु बासीको समस्या कम देखिएन । अहिले पनि निरन्तर पानी रोकिएको छैन ।
सोमबार, असार ३, २०८१

यो चित्र हेरेर तपाईलाई कस्तो लाग्यो ?🤔

खोजि गर्नुहोस ...

Search
Hacklinkbetsat
betsat
betsat
holiganbet
holiganbet
holiganbet
Jojobet giriş
Jojobet giriş
Jojobet giriş
casibom giriş
casibom giriş
casibom giriş
xbet
xbet
xbet
grandpashabet
grandpashabet
grandpashabet
İzmir psikoloji
creative news
Digital marketing
radio kalasin
radinongkhai
gebze escort
casibom
casibom
imajbet güncel
mavibet
casibom güncel giriş
casibom güncel giriş
marsbahis
marsbahis
Casino Siteleri
Casino Siteleri
slot siteleri
casibom güncel giriş
Kaliteli Kumar Siteleri
Deneme Bonusu
Yerli Porno Film
Casibom Giriş
child porn deneme bonusu
porn bahis siteleri deneme
deneme bonusu
marsbahis girişmarsbahis girişmarsbahis girişmarsbahis girişmarsbahis girişmarsbahis girişmarsbahis girişmarsbahis girişmarsbahis girişmarsbahis girişmarsbahis girişmarsbahis girişmarsbahis girişmarsbahis girişmarsbahis giriş
marsbahis girişmarsbahis giriş twittermarsbahis girişmarsbahis giriş twittermarsbahis girişmarsbahis giriş twittermarsbahis girişmarsbahis giriş twittermarsbahis girişmarsbahis giriş twittermarsbahis girişmarsbahis giriş twittermarsbahis girişmarsbahis giriş twittermarsbahis girişmarsbahis giriş twittermarsbahis girişmarsbahis giriş twittermarsbahis girişmarsbahis giriş twittermarsbahis girişmarsbahis giriş twittermarsbahis girişmarsbahis giriş twittermarsbahis girişmarsbahis giriş twittermarsbahis girişmarsbahis giriş twittermarsbahis girişmarsbahis giriş twitter